Πρώτα ο δάσκαλος από ΑΥΓΗ

Όταν η χώρα μας βιώνει μια ανθρωπιστική κρίση με επιταχυνόμενους ρυθμούς χειροτέρευσης, την καλπάζουσα ανεργία, τις καθημερινές πλέον αυτοκτονίες και την πτωχοποίηση του συνόλου σχεδόν του πληθυσμού, τότε το κοινωνικό αγαθό της Παιδείας όχι μόνον δεν μπαίνει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τα άλλα οξυμένα προβλήματα, αλλά αποκτά ακόμη μεγαλύτερη επικαιρότητα, με το αξιακό της φορτίο να καθίσταται περισσότερο από ποτέ αναγκαίο για την επιβίωση του λαού, για την ανόρθωσή του και την έξοδο από τη βαρβαρότητα που τον οδηγούν οι μνημονικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές.



Φτάνει να στηριχθεί στον εκπαιδευτικό που δοκιμάζεται ανηλεώς. Από τον πρωτοδιόριστο δάσκαλο με τα εξακόσια κάτι ευρώ, ως τον καθηγητή πανεπιστημίου που με τα συνεχή 12% απαξιώνεται ο ρόλος του και οι σπουδές του.
* Με τους «εξωτερικούς» των συμβουλίων των ΑΕΙ του νόμου Διαμαντοπούλου να έχουν το πάνω χέρι κι ας μη διαθέτουν πανεπιστημιακό δίπλωμα οι ίδιοι.
* Με τον καθηγητή και τον δάσκαλο να «αξιολογούνται» από μονοπρόσωπα όργανα (διευθυντή ή σύμβουλο) για να δικαιολογηθεί η καθήλωσή τους στην ίδια βαθμίδα και η περιστολή του μισθού τους, έως την απόλυση, μόνο και μόνο γιατί το επιτάσσει το Μνημόνιο για τις 15.000 ή τις 150.000 απολύσεις.
* Με την περικοπή των εκπαιδευτικών αδειών για μεταπτυχιακές σπουδές.
* Με τον εκπαιδευτικό στην ιδιωτική εκπαίδευση βορρά στα συμφέροντα των ιδιοκτητών και με κουτσουρεμένο τον μισθό.
* Με τους εκλεγμένους λέκτορες και επίκουρους να περιμένουν δυόμισι και πλέον χρόνια για τον πολυπόθητο διορισμό και να εμπαίζονται διαρκώς από όλες τις πολιτικές ηγεσίες των μνημονικών υπουργείων, λες κι είναι επαίτες και όχι καταξιωμένοι και εκλεγμένοι επιστήμονες.
* Με την περικοπή των συμβασιούχων των ΑΕΙ και τη δυσλειτουργία των σπουδών.
* Με τους δεκάδες χιλιάδες αναπληρωτές και ωρομίσθιους καθηγητές επιτυχόντες του ΑΣΕΠ στην ουρά της ελεεινής «εφεδρείας».
* Με τη συνολική απαξίωση των «λειτουργών» που μορφώνουν τα παιδιά μας μπλα μπλα μπλα και άλλες πομφόλυγες.
Και να αισθάνεσαι να τους γυρίσεις στα μούτρα αυτά περί «λειτουργών» όταν καταδικάζονται οι δάσκαλοι της νέας γενιάς στην ανέχεια. Και να ʼναι αυτό σαν το ίδιο που συμβαίνει στον χώρο των τεχνών και του πολιτισμού, όπου επαναλαμβάνεται σαν καραμέλα «ηθοποιός σημαίνει φως» και να τους αντιτείνεις το ορθόν ότι «ηθοποιός σημαίνει φως, νερό, τηλέφωνο, κοινόχρηστα, το γάλα του παιδιού, κ.ά.».
Όχι κυρία Διαμαντοπούλου της κατεδάφισης του δημόσιου σχολείου και του κάθε νεοφιλελεύθερου υπουργού του Μνημονίου. Για να υπάρξει το αίτημα «πρώτα ο μαθητής», πρέπει να έχει εξασφαλιστεί το «πρώτα ο δάσκαλος» σε ένα κλίμα αξιοπρέπειας, δημοκρατίας και αλληλεγγύης.
Γιατί ο δάσκαλος δεν έπεται, προηγείται και ηγείται. Γι' αυτό και αυτό οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων όχι μόνο θα το απαιτήσουν και θα το διεκδικήσουν, αλλά και θα το ΠΕΤΥΧΟΥΝ. Και αυτό κόντρα στην τρικομματική συμφωνία της προηγούμενης Βουλής με Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, αλλά και κόντρα στη νυν τρόικα Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. Οι εκπαιδευτικοί με ψηλά το κεφάλι θα νικήσουν.


* Ο Τάσος Κουράκης είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Α' Θεσσαλονίκης, συντονιστής της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων